Αν ο έρωτας ζει. Είναι νομίζω ο πιο κατάλληλος τίτλος για να
ξεκινήσει κανείς να περιγράφει όλα αυτά τα όμορφα και υπέροχα που ζήσαμε χθες Τετάρτη,
14 Ιανουαρίου 2015, στο
ΑΒΑΤΟ bar-
live stage Bar. Οι περισσότεροι έχετε ίσως χρόνια να διαβάσετε τις
χαρακτηριστικές περιγραφές μου, γιατί χρόνια είχαμε να περάσουμε έτσι όπως
περάσαμε χθες, όλοι μας. Ο Κώστας (Τουρνάς), τα παιδιά της μπάντας, οι θαμώνες
του μαγαζιού, οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, η παρέα η δικιά μας (αν και όχι
απαρτία, δυστυχώς λόγω ημέρας, το αγαπημένο κομμάτι της Αθήνας δεν μπορούσε να
είναι μαζί μας) όλα ήτανε μια υπέροχη, ζεστή και ξεχωριστή ατμόσφαιρα.
Από πού να αρχίσει κανείς… και το λέω έτσι γιατί τίποτα δεν
έχει τελειώσει ακόμα, μιας και σήμερα Πέμπτη, 15 Ιανουαρίου 2015 μας περιμένει
μια υπέροχη παράσταση στο
ΑΒΑΤΟ
bar- live stage Bar, ακόμα καλύτερη και από την προηγούμενη όπως
συνηθίζεται να συμβαίνει.
Το μαγαζί είναι ένας υπέροχος, ζεστός, φιλικός και
πανέμορφος χώρος, που φτιάχτηκε με πολύ αγάπη, και μια συγκλονιστική ιστορία
(για όσους ξέρουν) από τους ιδιοκτήτες του, που είναι ό,τι πιο γλυκό και
εγκάρδιο μπορεί να συναντήσει κανείς, σε ένα μαγαζί σαν και του είδους του.
Πραγματικά υπέροχα φιλικοί άνθρωποι, και σε αυτό το κλίμα της «οικογένειας»
είναι, όλα, ο χώρος, το service,
ο ήχος, τα φώτα, οι ψίθυροι, τα γέλια ή τα δάκρυα συγκίνησης, ο τρόπος που
γίνεται το live… όλα τα
νιώθεις δικά σου, σαν να τα είχες φτιάξει εσύ ή σαν να σε φιλοξενούνε πολύ
εγκάρδια σε ένα πολύ οικείο σου χώρο.
Περίπου όλα τα live, έτσι όπως τα έχετε συνηθίσει όσοι έχετε ξαναπάει έχουνε μια
«ομοιομορφία», ή τέλος πάντων κοινά πράγματα μεταξύ τους. Για αλλαγή λοιπόν
αυτή τη φορά (και για να μη γράφω πολλά, γιατί θέλω να κρατήσω δυνάμεις για
μετά…) θα αναφερθώ σε όλα αυτά που έγιναν διαφορετικά. Με «έναν άλλον τρόπο» αν
προτιμάτε.
Πρώτα απ’ όλα δεν υπήρχε «διάλλειμα» με την έννοια που το
ξέρουμε να συμβαίνει. Το πρόγραμμα άνοιξε πολύ δυναμικά με το «Κάνε ό,τι σ’
αρέσει» (που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ) και συνεχίστηκε κανονικά μέχρι και
την ώρα που θα γινότανε το διάλειμμα με μικρές καθαρές στιγμές αλληλεπίδρασης
με το κοινό (το οποίο κοινό ήταν το κάτι άλλο), και αντί διαλλείματος υπήρξε
μια μεγαλύτερη αλληλεπίδραση με το κοινό σαν μια φιλική συζήτηση – ψιλή
κουβέντα θα έλεγε κανείς, χωρίς μουσική, με διάφορα αστειάκια, παιχνίδια,
πειράγματα, γέλια, αλλά και απόψεις ουσίας και δυνατής φιλοσοφίας, από σκηνής
σε άμεση επικοινωνία με όλα τα τραπέζια και όχι μόνο τα πρώτα (επίσης
εντυπωσιακό). Έτσι λοιπόν με έναν τρόπο το «διάλειμμα» έγινε πάνω στη σκηνή και
με μια σχεδόν αόρατη μετάβαση έπειτα το πρόγραμμα συνεχίστηκε κανονικά, σε
σημείο «σκασμού», τόσο που ακόμα κι εγώ (που είμαι πιο υποψιασμένος, λέμε τώρα)
νόμιζα ότι όντως θα το πάμε μέχρι το πρωί.
Εκτός από το ότι είχα χρόνια να δω ένα ολόκληρο κοινό να
βουρκώνει με τον «Αχιλλέα» και αργότερα να βουρκώνει και να σείεται ξανά πιο
πολύ, από συγκίνηση και χαρά, με το «Έλα ήλιε μου» και το «Άνθρωπε αγάπα». Θα
σας πω μόνο, έτσι για να πάρετε μια ιδέα, ότι κάποια τραγούδια ακουστήκανε
διπλά (έτσι… για την παρέα, και επειδή το γουστάρουμε), κάτι που όλοι ξέρετε
ότι (αν θυμάμαι καλά) δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, ή αν με γελά η μνήμη μου άντε έχει
γίνει μία φορά κάποτε στην Αθήνα (και πάλι δεν είμαι σίγουρος)
Αθήνα, «φάε τη σκόνη μας» και ζήλευε λοιπόν, παγκόσμια πρώτη
χθες στο
ΑΒΑΤΟ bar- live stage Bar,
στη Θεσσαλονίκη, ένας Τουρνάς, αλλιώτικος απ’ τους άλλους, ένα κλικ πιο κεφάτος, πιο ζεστός, πιο
δικός μας, πιο φιλικός, πιο αστείος, πιο συγκινητικός, και πιο πολύς απ’ ότι
συνήθως, επειδή μάλλον όλα αυτά, που περιέγραψα ως εδώ, βρήκαν ένα χώρο πιο
ζεστό απ’ ότι συνήθως και έτσι απλά, αβίαστα, και όμορφα, άνθισαν…
ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!...
Καλή χρονιά, και από μένα, με υγεία, αγάπη, και χαρές σε
όλους μας.
Πάντα φίλος σας.
George Dreamer.
*Σύντομα θα ακολουθήσει οπτικοακουστικό υλικό από τις παραστάσεις.